แก่นเรื่อง
พระเตมีย์ คือพระโพธิสัตว์ที่เกิดเป็นโอรสกษัตริย์ พระองค์ทรงเห็นโทษของความเป็นกษัตริย์ที่ต้องเบียดเบียนผู้อื่น ทำสงคราม และตัดสินโทษคน จึงแสร้งทำเป็นคนใบ้จนกว่าจะพ้นจากตำแหน่งกษัตริย์ สุดท้ายได้ออกบวช บำเพ็ญเพียรทางธรรม

ธรรมะที่ได้สอนสังคมเราจากเรื่องนี้

1. เห็นโทษของอำนาจและยศศักดิ์

ความเป็นกษัตริย์หรือผู้มีอำนาจสูงย่อมนำมาซึ่งการทำบาป เช่น ฆ่าสัตว์ ตัดสินโทษประหาร ทำสงคราม

พระเตมีย์เลือกทางที่ไม่เบียดเบียน แม้ต้องถูกเข้าใจผิดว่าเป็น “ใบ้” ก็ยอม

2. สละโลกเพื่อธรรม

พระเตมีย์แสดงให้เห็นว่า ความสุขที่แท้จริงไม่ได้อยู่ในอำนาจและสมบัติ แต่คือการดำเนินชีวิตที่ไม่เบียดเบียนและมุ่งไปสู่การหลุดพ้น

3. ขันติบารมี (ความอดทน)

การแสร้งเป็นใบ้ถึง 16 ปี ต้องอดทนต่อการถูกดูหมิ่น ถูกเข้าใจผิด แต่พระองค์ก็ไม่หวั่นไหว

แสดงถึงความแน่วแน่ในอุดมการณ์ ไม่ปล่อยให้กิเลสมาล่อลวง

4. ปัญญาในการเลือกทางชีวิต

พระเตมีย์มองเห็นอนาคต ว่าแม้จะได้อำนาจก็ต้องสร้างกรรมหนัก จึงตัดสินใจหลีกเลี่ยงตั้งแต่แรก

เป็นแบบอย่างในการใช้ปัญญาพิจารณาผลแห่งกรรมก่อนตัดสินใจทำสิ่งใด

5. อุดมการณ์แห่งพระโพธิสัตว์

การกระทำของพระเตมีย์ไม่ใช่เพื่อตนเองอย่างเดียว แต่เป็นการสั่งสมบารมีเพื่อบรรลุพระโพธิญาณในอนาคต

สาระสรุปสั้น ๆ

อำนาจไม่ใช่ความสุขแท้จริง

การไม่เบียดเบียนคือทางอันประเสริฐ

ขันติและปัญญา คือบารมีสำคัญของผู้ใฝ่ธรรม